موسسه احیاگران راه سلامت

نه کامل 22                                         آبان

«قرار نیست کامل باشیم. اگر کامل بودیم، انسان نبودیم.»

کتاب پایه

v

همه ما درباره زندگی در دوران بهبودی انتظاراتی داشتیم. برخی از ما تصور میکردیم که بهبودی ناگهان ما را برای انجام کاری که میخواهیم در دنیا انجام دهیم، قادر یا قابل استخدام میسازد. یا شاید تصور میکردیم ارتباطات متقابل ما با دیگران به سهولت کامل انجام گیرد. به یاد میآوریم که زمانی از بهبودی انتظار داشتیم تا ما را کامل سازد و دیگر همچنان اشتباهات بسیاری را مرتکب نشویم. اما این انتظار به واقعیت نپیوست. این امر به دلیل بروز عوارض اعتیاد ما نیست؛ بلکه به دلیل انسان بودن است.     

در معتادان گمنام برای دستیابی به بهبودی تلاش میکنیم، نه کمال. تنها وعدهای که به ما داده شده، رهایی از اعتیاد فعال است. کمال وضعیتی دستیافتنی برای انسانها نیست؛ هدفی واقعبینانه نیست. آنچه اغلب در کمال جستجو میکنیم، رهایی از ناراحتی ناشی از اشتباه است. در برابر رهایی از این ناراحتی، کنجکاوی، انعطافپذیری و فضای رشد و ترقی را مبادله میکنیم.

میتوانیم این مبادله را در نظر بگیریم: آیا مایلیم مابقی زندگی خود را در دنیای کوچک و محدود خود در امنیت اما شاید در خفقان زندگی کنیم؟ یا اینکه مایلیم برای ورود به دنیای ناشناختهها خود را در مخاطره بیندازیم، ریسک انجام دهیم و به هر چیزی که زندگی باید ارائه دهد، دست یابیم؟  

v

فقط برای امروز:  خواهان همه چیزهایی هستم که دنیا باید به من ارائه می‌دهد و بهبودی میتواند فراهم سازد. امروز، ریسکی را انجام میدهم، چیز جدیدی را امتحان میکنم و رشد میکنم. 

21 آبان                        ماجرای خود ما

«وقتی ماجرای خود را صادقانه تعریف میکنیم، ممکن است فردی دیگر با ما همدردی کند.»

کتاب پایه

v

بسیاری از ما به صحبتهای  واقعاً مسحورکننده بعضی سخن رانها در همایشهای معتادان گمنام گوش دادهایم. به یاد داریم که مخاطبین این همایشها گاهی از روی همدردی اشک میریزند و گاهی خنده شادمانی سر میدهند. ممکن است فکر کنیم "روزی ما نیز به عنوان سخنران اصلی در همایش حضور خواهیم یافت.»

بسیار خوب، برای بسیاری از ما این روز هنوز فرا نرسیده است. هر از گاهی ممکن است از ما دعوت شود در جلسهای واقع در نزدیکی محل زندگی خود سخنرانی کنیم. ممکن است در کارگاه همایش کوچکی سخنرانی کنیم. اما پس از این همه وقت، هنوز سخنران "خیلی خوبی" در همایشها نیستیم و عیبی هم ندارد. دریافتهایم که ما نیز حتی در جلسهای محلی که پانزده یا بیست معتاد حضور دارند، پیام ویژهای را برای مشارکت کردن داریم.

هر یک از ما ماجرای خود را برای تعریف کردن در اختیار داریم؛ همین و بس. نمیتوانیم ماجرای هیچ فرد دیگری را تعریف کنیم. هر بار که برای سخنرانی بر میخیزیم، بسیاری از ما متوجه میشویم همه سخنان زیرکانه و ماجراهای جالب ظاهراً از ذهن ما پر میکشد. اما قطعاً چیزی برای ارائه داریم. پیام امید را به همرا داریم—قطعاً میتوانیم از اعتیاد بهبود پیدا کنیم. همین کافیست.    

از تسلیم تا پذیرش20                               آبان

«با آرامش تسلیم می شویم و مراقبت از خود را به خداوندی که درک میکنیم میسپاریم.»

کتاب پایه

v

تسلیم و پذیرش مانند دلباختگی و عشق هستند. دلباختگی وقتی آغاز می شود که با فردی خاص روبرو میشویم. دلباختگی مستلزم چیزی به جز قبول مورد دلباختگی ما نیست. اما تبدیل دلباختگی به عشق مستلزم تلاش بسیار است. این ارتباط اولیه باید به آرامی و با صبر به پیوندی پایدار و جاودان ارتقا یابد.  

این موضوع مانند تسلیم و پذیرش است. به آرامی به باور میرسیم که نیرویی برتر از ما میتواند توجه لازم را به ما مبذول دارد. وقتی این نیرو را در زندگی خود میپذیریم، تسلیم به پذیرش تبدیل میگردد. خود را بررسی میکنیم و اجازه میدهیم خداوند همان طور که هستیم ما را مشاهده کند. وقتی به خداوندی که درک میکنیم اجازه میدهیم به اعماق وجود ما دسترسی پیدا کند، میزان بیشتری از مراقبت خداوند را میپذیریم. از این نیرو میخواهیم ما را از کمبودهایمان رها بخشد و در جبران خطاهایی که انجام دادهایم، به ما کمک کند. سپس، شیوه جدیدی از زندگی را در پیش میگیریم، ارتباط آگاهانه خود را بهبود میبخشیم و مراقبت، راهنمایی و قدرت مداوم نیروی برتر خود را میپذیریم. 

تسلیم نیز مانند دلباختگی میتواند آغاز رابطهای طولانی مدت باشد. اما برای تبدیل تسلیم به پذیرش، اجازه میدهیم خداوندی که درک میکنیم هر روز از ما مراقبت نماید.

v

فقط برای امروز:  بهبودی من فراتر از دلباختگی است. تسلیم شدهام. امروز، ارتباط آگاهانه خود را با نیروی برتر تقویت میکنم و مراقبت مداوم این نیرو از خود را میپذیریم.

19 آبان                                    ترس یا ایمان؟

«مهم نیست چقدر دویدیم،

در هر حال همواره ترس را به همراه داشتیم.»

کتاب پایه

v

قبل از اینکه به معتادان گمنام بیاییم، ترس برای بسیاری از ما عاملی همیشگی بود. به این خاطر مصرف میکردیم که از احساس درد عاطفی یا جسمانی واهمه داشتیم. ترس از افراد و موقعیتها، بهانه راحتی را برای مصرف مواد به ما میداد. تعدادی از ما آن چنان از همه چیز واهمه داشتیم که حتی نمیتوانستیم بدون مصرف منزل را ترک کنیم.

وقتی پاک میمانیم، ترس خود را با اعتقاد به انجمن، قدمها و نیرویی برتر جایگزین میکنیم. وقتی این اعتقاد رشد میکند، به تدریج ایمان ما به معجزه بهبودی، همه جنبههای زندگی ما را تحت تأثیر قرار میدهد. رفته رفته متوجه تغییر خود میشویم. میفهمیم که موجودات روحانی هستیم و سعی میکنیم بر اساس اصول روحانی زندگی کنیم.  

به کارگیری اصول روحانی به ما در از میان برداشتن ترس از زندگی خود کمک میکند. با امتناع از رفتار آسیبزننده یا غیر قانونی با مردم، متوجه میشویم لازم نیست بترسیم از اینکه در عوض چه رفتاری با ما میشود. وقتی عشق، همدردی، درک و صبر را در روابط خود با دیگران به کار میگیریم، در عوض با احترام و توجه با ما رفتار میشود. متوجه میشویم این تغییرات مثبت نتیجه این است که به نیروی برتر خود اجازه دادهایم بر ما تأثیر بگذارد. به این باور میرسیم—نه تصور، بلکه باور—که نیروی برتر فقط بهترین را برای ما میخواهد. صرف نظر از شرایط متوجه میشویم میتوانیم به جای ترس با ایمان قدم برداریم.  

v

فقط برای امروز:  دیگر لازم نیست با ترس بدوم، بلکه میتوانم با ایمان به اینکه نیروی برتر بهترین را برای من میخواهد، قدم بردارم.

برنامههایی که به بهترین شکل طرحریزیشده 18                              آبان

«اعمال ما مهم هستند. نتایج را به نیروی برتر خود میسپاریم.»

کتاب پایه

v

ضربالمثلی قدیمی وجود دارد که گاهی اوقات در جلسات خود میشنویم: «اگر میخواهید خداوند خندهاش بگیرد، برنامهریزی کنید.» وقتی این را میشنویم، معمولاً ما هم میخندیم، اما خنده ما توأم با نگرانی است. اگر همه برنامههای به دقت طرحریزیشده ما با شکست مواجه شود، متعجب میشویم. اگر برای رویدادی بزرگ نظیر جشن عروسی، بازگشت به مدرسه یا شاید تغییر شغل برنامهریزی میکنیم، متحیریم از اینکه آیا برنامههای ما مانند برنامههای نیروی برتر است یا خیر. میتوانیم بر سر این مسئله خود را دچار چنان نگرانی جنونآمیزی کنیم که اصلاً از انجام هر گونه برنامهریزی خودداری کنیم.    

اما حقیقت ساده این است که واقعاً نمیدانیم برنامههای نیروی برتر برای زندگی ما از قبل طراحی شده یا خیر. اکثر ما درباره سرنوشت و تقدیر عقایدی داریم، اما چه به این فرضیات اعتقاد داشته باشیم یا خیر، هنوز در قبال زندگی خود بر اساس عقاید و دیدگاههای شخصی و برنامهریزی برای آینده مسئولیت داریم. اگر از پذیرفتن مسئولیت زندگی خود امتناع کنیم، باز هم برنامهریزی میکنیم، اما برای یک زندگی کسلکننده و ضعیف.   

در بهبودی برنامهها را طرحریزی میکنیم، نه نتایج را. تا وقتی ازدواج، تحصیلات یا شغل جدید را امتحان نکنیم، هرگز نمیدانیم به موفقیت میانجامد یا خیر. صرفاً بهترین قضاوت خود را انجام میدهیم، آن را با کمک راهنما بررسی میکنیم، دعا میکنیم، از همه اطلاعاتی که در دسترس است استفاده میکنیم و تا حد توان معقولانهترین برنامهها را طرحریزی میکنیم. برای مابقی کار، به مراقبت صمیمانه خداوندی که درک میکنیم، اعتماد میکنیم و میدانیم مسئولانه عمل کردهایم. 

v

فقط برای امروز:  برنامهریزی میکنم، اما نتایج را طرحریزی نمیکنم. به مراقبت صمیمانه نیروی برتر خود اعتماد میکنم.

17 آبان                                رهایی از عدم سلامت عقل

«آیا معتقدم اگر نزد فردی بروم و بگویم، "ممکن است لطفاً ترتیب یک سکته قلبی یا تصادف مرگبار را برای من بدهید؟" کار احمقانهای کردهام؟»

کتاب پایه

v

شنیدهایم که میگویند اگر عاشق نباشیم، نمیتوانیم احساس عاشق بودن را به خاطر آوریم. همین را میتوان درباره عدم سلامت عقل گفت: وقتی از آن رها باشیم، شاید فراموش کنیم فکر نامعقول ما واقعاً چقدر میتواند عجیب باشد. اما برای سپاسگزاری از میزان سلامت عقلی که در معتادان گمنام باز یافتهایم، صرفاً باید به خاطر بسپاریم که واقعاً چقدر بیعقل بودهایم.

 امروز، شاید گفتن چیزی احمقانه مانند: «ممکن است لطفاً ترتیب یک سکته قلبی یا تصادف مرگبار را برای من بدهید؟» دشوار باشد. اگر کسی ذهن سالمی داشته باشد، هرگز تقاضای چنین چیزهایی را نمیکند و نکته همین جاست. در دوران اعتیاد فعال، ذهن ما سالم نبود. هر روزی که اعتیاد خود را سپری میکردیم، انتظار تأثیرات بیماری مرگبار، تحقیر، سوء استفاده، فقر و فلاکت، حبس، مرگ در اثر خشونت و حتی مرگ در اثر حماقت محض را میکشیدیم. در این شرایط، تقاضای سکته قلبی یا تصادف مرگبار خیلی هم دور از انتظار به نظر نمیرسد، بلکه نشان میدهد چقدر بیعقل بودهایم.  

برنامه، انجمن، نیروی برتر همگی در کنار هم معجزه کردهاند. قدم دوم امیدی بیهوده نیست، بلکه واقعیت است. با دانستن میزان عدم سلامت عقلی که دچار آن بودهایم، میتوانیم هر چه بیشتر از نیروی معجزهآسایی که تا به حال سلامت عقل را به ما باز گردانده است، سپاسگزاری کنیم. به این خاطر، واقعاً سپاسگزاریم. 

v

فقط برای امروز:  زمانی را برای به یاد آوردن میزان عدم سلامت عقل خود در دوران اعتیاد اختصاص میدهم. سپس، از نیروی برتر خود به خاطر سلامت عقلی که به زندگی من باز گردانده شده، شکرگزاری میکنم.

حس کردن اراده خداوند 16                           آبان

«صمیمانه باور کردم که نیرویی برتر میتواند سلامت عقل را به من بازگرداند و من از تلاش برای درک اراده خداوند دست میکشم. مسائل را صرفاً همان طور که هستند، میپذیرم و سپاسگزار هستم.»   

کتاب پایه

v

هر چه بیشتر پاک میمانیم، با اطمینان کمتری "میدانیم" اراده نیروی برتر برای ما چیست و این موضوع اهمیت کمتری پیدا میکند. آگاهی از اراده نیروی برتر بیشتر به چیزی "حسی" تبدیل میشود، نه یک چیز "دانستنی". هنوز قدم یازدهم را با ایمان کامل تمرین میکنیم. اما به جای اینکه به دنبال "نشانههایی" از نیروی برتر بگردیم، بیشتر به شم خود اطمینان میکنیم و به احساساتی درباره اینکه چه چیز باعث راحتی ما میشود، اعتماد میکنیم. 

پس از چند سال پاکی، چیزی که ظاهراً از آن مطلع هستیم این است که چه وقت بر خلاف اراده خداوند برای خود عمل میکنیم. وقتی بر خلاف اراده خداوند حرکت میکنیم، دچار آن احساس دلنگرانی ناراحتکننده قدیمی میشویم. این دل‌نگرانی به ما هشدار میدهد اگر همین مسیر را در پیش گیریم، بیخوابیهای بسیاری در انتظار ماست. باید به این احساسات توجه کنیم، چراکه آنها اغلب نشان میدهند که بر خلاف اراده خداوند برای خود عمل میکنیم.        

قدم یازدهم هدف واقعی از دعا و مراقبه را به روشنی بیان میکند: ارتقا ارتباط آگاهانه ما با خداوندی که درک میکنیم، آگاهی روشنتری از اراده خداوند برای ما و قدرت اجرای آن را به دنبال دارد. از طریق احساس خود درباره اراده خداوند به طور روشنتری از آن مطلع میشویم، نه از طریق "نشانهها" یا کلمات—و این احساس خوب است.

v

فقط برای امروز:  برای آگاهی از اراده نیروی برتر برای خود و قدرت اجرای آن دعا میکنم. به احساسات خود توجه میکنم و اگر این احساسات خوب بودند، عمل میکنم.

15 آبان                                   درک فروتنی

«فروتنی نتیجه صداقت داشتن با خود است.»

کتاب پایه

v

فروتنی برای اکثر ما ایده آن چنان غریبی بود که تا جایی که میتوانستیم آن را نادیده گرفتیم. وقتی برای اولین بار لغت "فروتنی" را در رأس قدم هفتم مشاهده کردیم، شاید تصور کردیم که این لغت بدین معناست که میزان قابل توجهی تحقیر در انتظار ماست. احتمالاً تصمیم گرفتیم این لغت را در فرهنگ لغت نگاه کنیم، اما با مشاهده تعریف آن، حتی سردرگمی ما بیشتر هم شد. نمیفهمیدیم که "دونپایگی و زیردستی" چگونه در بهبودی به کار گرفته میشود.  

فروتن بودن بدین معنا نیست که از پستترین شکل زندگی برخوردار هستیم. برعکس، فروتن شدن بدین معناست که ما دیدگاه واقعبینانهای نسبت به خود و جایگاه خود در دنیا پیدا میکنیم. به مرحلهای از آگاهی میرسیم که بر اساس پذیرش همه جنبههای خود بنا شده است. نه ویژگیهای خوب خود را انکار میکنیم و نه بر نواقص خود بیش از حد تأکید میکنیم. صادقانه میپذیریم چه کسی هستیم.  

هیچ یک از ما تا به حال به درجه فروتنی کامل نائل نشدهایم. اما مطمئناً میتوانیم سعی کنیم خطاهای خود را اقرار کنیم، نقاط مثبت خود را بپذیریم و به نیروی برتر خود به عنوان منبع قدرت اعتماد کنیم. فروتنی بدین معنا نیست که مسیر زندگی را چهار دست و پا بر روی دستها و زانوهای خود طی کنیم؛ بلکه صرفاً بدین معناست که ما باید اقرار کنیم به تنهایی نمیتوانیم بهبود پیدا کنیم. به یکدیگر نیاز داریم و بالاتر از همه به نیروی خداوندی مهربان نیاز داریم.

v

فقط برای امروز:  برای فروتن بودن، همه جنبههای خود را صادقانه میپذیرم و جایگاه واقعی خود را در دنیا درک میکنم. برای دستیابی به قدرتی که جهت قرار گرفتن در این جایگاه نیاز دارم، به خداوندی که درک میکنم، اطمینان میکنم.